توجه به احزاب؛ نقطه مغفول دولت تدبیر

نفیسه زارعی- حضور تشکل‌ها در ساختار یک حاکمیت نشان دهنده پویایی و تحرک سیاسی آن نظام و درعین حال انتظام سیستماتیک حکومت است، در نظام مردم‌سالاری دینی احزاب اسلامی می‌بایست از جایگاه مطلوبی در حوزه تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی داشته باشند، این احزاب عموما منافع ملی را بر منافع حزبی ترجیح می‌دهند و از همین‌رو نگاه سهم‌خواهانه‌ای به قدرت نخواهند داشت. در دولت‌های مختلفی که جمهوری اسلامی با رأی آحاد جامعه پذیرای آنها در نظام خدمت و قدرت بوده است نقش و جایگاه احزاب محدود است، هرچند در ایجاد تحرک سیاسی و فرهنگی حزب به عنوان یک موتور محرک به حساب می‌آید اما بعد از استقرار افراد در سمت ریاست دولت کمتر تمایل به حزب و جریانات حزبی ملاحظه می‌شود و یا اینکه تمایل به حضور حزب منحصر به حزب خودی می‌گردد و درحقیقت همان جریان انتفاع حزبی مطرح می‌شود در هفته‌های گذشته رئیس دولت دوازدهم که اکنون مورد نقد جدی حامیان خود قرار گرفته است با تأکید بر استفاده از ظرفیت احزاب در دولت‌ها، فاصله دور حرف تا عمل را بیش از بیش در سال آخر حضور خود در این مسند نشان داد.
با بررسی عملکرد دولت و افراد منتسب به آن در جریان امور اجرایی و تصمیم‌گیری‌‌ها و تصمیم‌سازی خلأ حضور احزاب به خوبی مشخص می‌شود این امر در حقیقت بر خلاف مشی اعتدال و میانه‌روی بود که رئیس دولت درباره آن بارها پیش از انتخابات سخن گفته بود همین موضوع اکنون انتقاد جریان اصلاحات را به همراه داشته، جریانی که معتقد است دولت از قِبَل حمایت آنها روی کار آمده است و اکنون با بی‌اعتنایی از کنارشان عبور کرده است.
در مجموع با نگاهی به هفت سال گذشته دولت تدبیر و امید و همچنین عملکرد آن در حوزه‌های گوناگون بی‌توجهی به احزاب اعم از اصلاح‌طلب و اصولگرا در تصمیم‌گیری‌ها و عدم توجه و مداخله خانه احزاب ایران و حمایت از این نهاد بخش مغفول مانده‌ای است که منش اعتدالی دولت را دچار تردید عمومی می‌کند.