ما این فوتبال را نمی‌خواهیم

به گزارش نما، هنوز بار روانی ایجاد شده از قیمت‌های نجومی در بازار نقل‌ و انتقالات روی مغز و اعصاب اهالی فوتبال رژه می‌رود. بازیکنانی که تاکنون هیچ دستاورد بزرگی در فوتبال نداشته‌اند و حداقل در زمره بازیکنان درجه یک ایرانی هم قرار نمی‌گیرند اما غوغایی در بازار نقل‌ و انتقالات به راه انداختند که نظیرش در ایران دیده نشده بود.

بازیکنانی که حرفه‌ای بودن را فقط در امضای قرارداد یدک می‌کشند اما در عمل با ساعت‌ها شب زنده‌داری و قلیان کشیدن و ... روی فوتبالیست‌های آماتور را هم کم می‌کنند، قراردادهای هنگفتی را در نبود ناظر و مدیران کاربلد امضا کرده‌اند که تبدیل به بدعت شده و فوتبال ورشکسته ایران را به حال و روز بدی انداخته است.

گواه این مطلب هم مدیری است که شاید خودش هم چندتایی از این قراردادهای نجومی را امضاء کرده است. احمد سعادتمند، مدیرعامل استقلال که انتقاداتی هم به عملکردش وجود دارد، به یک قلم از این قراردادها اشاره کرده و مدعی است که بازیکن تیمش که فصل قبل قرارداد ۲ میلیاردی داشت، بعد از یک فصل با افزایش ۵۰۰ درصدی قرارداد، خواستار مبلغ ۱۰ میلیارد تومانی شده است.

این قیمت‌ها را در کنار رفتارهای اخیر برخی از بازیکنان همین تیم استقلال بگذارید که چطور با وجود چنین دستمزدهایی، با روح و روان هواداران بازی می‌کنند و تعهدی نسبت به کارفرما و مجموعه خود ندارند؟

اگر چه رفتارهای کودکانه و غیرحرفه‌ای مانند دعوا، درگیری، شب زنده‌داری، قلیان کشیدن و ... در ایران مختص به یک تیم نیست و می‌توان با سند و مدرک درباره هر تیم و بازیکنی صحبت کرد اما به اظهارات سعادتمند اشاره می‌کنیم که می‌گوید « من در سه - چهار روزی که در قطر بودم موارد خوبی را ندیدم. از یک باشگاه حرفه ای بعید است که بازیکنش تا چهار صبح بیدار باشد و ساعت ۱۳ هنوز صبحانه نخورده باشد. برای باشگاه استقلالی که نگاه ۳۰ میلیون هوادار به آن است بد است که بازیکن من با خودش قلیان ببرد و ...» که البته در این مورد هم کوتاهی مدیران و مربیان این مجموع است که اجازه داده بازیکنش این رفتار اشتباه را در آستانه یکی از سرنوشت‌سازترین بازی‌های فصل استقلال مرتکب شود.

اما روی صحبت با بازیکنی است که میلیاردها تومان از پول یک باشگاه مردمی را مطالبه می‌کند اما ذره‌ای از اخلاق حرفه‌ای بو نبرده و غیرت و تعصب را با درگیری با هوادار خودی و فخاشی در فضای عمومی اشتباه می‌گیرد و در آخر هم طالبکار است.

آیا با این اتفاقات و قیمت‌ها، چیزی از زیبایی فوتبال هم نصیب هوادار آن تیم می‌شود؟ فوتبال ایران وقتی به این نقطه رسید مدیران کارنابلد و بدون ریشه وارد آن شدند و بدعت‌های غلط را وارد کردند و بازار را به هم ریختند. در چنین فوتبالی بازیکن قراردادهای چند ده میلیاردی را مطالبه می‌کند تا در عمل شب‌ها بیدار بماند، قلیان بکشد، در تمرین‌ها کم انرژی و خواب آلود باشد، به تمرینات کم محلی کند، صحبت‌های مربیان را نادیده بگیرد، به هوادار تیمش فحاشی و روی آن‌ها دست بلند کند و در آخر هم شاکی باشد که هوادار ارزش غیرت و تعصب او را نمی‌داند؟!

نتیجه این می‌شود که در روی ساده‌ترین حملات رقیبان خارجی و داخلی مدافع تیم چند متر جا می‌ماند و در روز مسابقه نای یک نیمه دویدن هم ندارد و کمر تیم را می‌شکند و رویاها و آرزوهای میلیون‌ها هوادار را به باد می‌دهد.

آیا این فوتبال زیباست؟ حقیقت این است که با چنین اتفاق‌هایی فقط سردرد و بار روانی به فوتبال‌دوستی منتقل می‌شود که در خلال مشکلات اجتماعی و اقتصادی خود، مجبور است بار روانی سنگینی را از جانب ندانم‌کاری‌های فوتبالیست‌ها و مدیران کارنابلد متحمل شود. در این اوضاع و احوال و پایان این مطلب یاد دیالوگی از محمد مایلی کهن می‌افتیم که وقتی با بی‌اخلاقی مواجه شد، در حالی که اشک می‌ریخت فریاد می‌زد «بابا من این فوتبالُ نمی‌خوام؛ به دین، به ارواح خاک مادر، به جون نوه‌هام نمی‌خوام...».
منبع: ایسنا