قطع یارانه اقتصاد به سیاست

سیستم سیاسی و اقتصادی دو مولفه ی مهم هستند که تعامل گسترده ای با هم دارند، دولت آقای روحانی معتقد بود که باید از اقتصاد به سیاست یارانه داد و به خاطر همین اعتقاد توسعه ی سیاست خارجی را بر اقتصاد مقدم می دانست بنابراین همه ی مسائل کشور را به برجام گره زد این موضوع اقتصاد کشور را به نابودی کشاند و در اولین قدم باعث شرطی شدن اقتصاد کشور شد چرا که دولت در طول 8 سالی که سکان کشور را در دست داشت منتظر بود با تحولات سیاسی همانند برجام،،FATF، انتخابات امریکا و ... مشکلات اقتصادی کشور حل شود و با توجه به سیاست های غرب در قبال ایران این مهم هیچگاه پیش نیامد و اقتصاد کشور دچار تکانه‌های متعدد شد. وابسته کردن اقتصاد به سیاست خارجی باعث شد در طی 8 سال گذشته، توانمندی های داخلی مورد غفلت قرار بگیرند همچنین با شرطی شدن اقتصاد ریسک سرمایه گذاری هم افزایش پیدا کرد وقتی دولت به امید ریاست جمهوری بایدن و بازگشت امریکا به برجام، وعده دلار ۱۵ هزارتومانی می‌دهد، چرا سرمایه‌گذار بیاید و بر اساس دلار ۲۵ هزارتومانی سرمایه‌گذاری کند؟ موضوع مهم دیگری که با این نگاه پیش آمد این بود که وقتی دولت وعده ی بهبود شرایط اقتصادی را با ثمر رسیدن برجام می دهد قدرت چانه زنی در پای میز مذاکره هم از دست می رود و قتی غربی ها حس می کنند که تحریم ها موثر بوده و دولت ایران رفع تمامی مشکلات خود را در گرو برجام می بیند بر اعمال کردن هر چه بیشتر تحریم ها مصرتر می شود تا در پای میز مذاکره امتیازات بیشتری را از ایران دریافت کند
بنابراین اولین گام دولت سیزدهم باید اصلاح رابطه ی بین سیاست و اقتصاد کشور باشد و باید زیربنای رفع مشکلات اقتصادی را بر روی توان داخلی قرار داد