خاطره ای آموزنده از حاج قاسم و مذاكرات محرمانه

به گزارش نما، ویژگی برجسته حاج قاسم در آن جلسه این بود که احساس می کردید به عنوان یک رسانه ای اقناع و ارضا خبری شده ای و تصور می شد بر موضوع جلسه اشراف یافتید. حال آنکه بعدن متوجه می شدی تنها برشی از ماجرا را فهمیدیم. این ویژگی حاج قاسم بسیار آموزنده بود.

ماجرای این است که بین مدیریت اطلاعات و مدیریت افکار عمومی باید تفکیک قائل شد. توجه به افکار عمومی به معنای جار زدن نیست و شفاف سازی به معنای حرفهای مگو بر داریه ریختن نیست.یک سیاستمدار خبره افکار عمومی را نیز برای حفظ منافع مردم می خواهد. طبیعی است که ذبح منافع ملی به اسم افکار عمومی خیانت نباشد، بلاهت است.

نظام اطلاع رسانی شفاف باید بدون افشاگری و جار زدن افکار عمومی را با صداقت مدیریت می کند نه تهییج. بنابراین این بخش تصمیم ظریف برای محرمانه کردن مذاکرات کاملا منطقی است، اما نباید از مدیریت افکار عمومی در داخل نیز غفلت کند.

پ.ن: یادداشت امروز حسین شریعتمداری در انتقاد از مذاکرات در یک جمله قابل خلاصه است. آقایان رفته اند بند را آب دادند و حالا از روی شرمساری دم بر نمی کشند. آنقد که من می فهمم خوش بینی که رهبری فرمودند به مردان دیپلماتیک ایران دارند با چنین قرائتی سازگار نیست.

اما اشتباهی که از حاج حسین پذیرفته نیست چه بود؟
سرمقاله نویس کیهان در این یادداشت بخشی از اخبار هسته ای و اظهار نظر های اعضای ۵+۱ و سیاستمداران خارجی را نادیده گرفته است. نتیجه گیری سرمقاله نویس کیهان مستند به تعریف و تمجید غربی ها از تیم مذاکره کننده است. اما این تعریف ها با قید یک تبصره بود. بسیاری از اعضا از جمله شرمن و مان و هیگ و اشتون و غیره ضمن تصریح بر بی نظیر بودن پیشنهاد ایران تاکید دارند، آنچه ایران گفت با خواست غرب فاصله معناداری دارد. جالب آنکه این حرف را صریحتر ریابکوف روس هم می زند. بنابراین دلیلی ندارد دیپلمات های ایران را متهم به خاک فروشی کنیم. اما چرا این بخش اعتراف غربی ها را سرمقاله نویس کیهان ندیده است مشخص نیست؟