مشكل ما سانتریفیوژ‎های نطنز نیست!

به گزارش نما؛ علیرضا زاکانی نماینده اصولگرای مجلس شورای اسلامی در سرمقاله شماره جدید نشریه پنجره مورخ شنبه 29 دی ماه با عنوان «توافق هسته‎ای با بیگانگان یا نابودی بی‎سروصدا و آرام داخلی آن» به توافق‌ هسته‌ای ایران با گروه 1+5 پرداخت و نوشت: به‎طور کلی بیشتر منافع این توافقنامه بالقوه است در حالی که عمده مضرات آن بالفعل است. این توافقنامه بیشتر شروع راهی است که نتیجه آن به توانمندی ما در پیگیری آرمان‎‎های مطلوب و دستیابی به عزت و منفعت ملی با گذر از دل واقعیت‎‎های تلخ پیرامونی بستگی خواهد داشت. لذا نه عسل مصفا و فتح‎الفتوح است، نه جام زهر و ترکمنچای هسته‎ای بلکه ورود به میدان مینی است که هنرمندیِ عبور پرافتخار از آن را می‎طلبد و راه را برای پیروزی‎‎های دیگر هموار می‎سازد.
زاکانی در یادداشت خود با اشاره به مضرات و منافع این توافق نامه و الزامات سلبی و ایجابی آن می‌نویسد: با توجه به اتفاقات تلخ رخ داده ماه‎‎های اخیر در سازمان انرژی اتمی که به بهانه دروغین تصمیم نظام در منجمدسازی صنعت غنی‎سازی جهت رفع شر دشمنان انقلاب اسلامی صورت پذیرفته و با فلج‎سازی حرفه‎ای داخلی و آرام، مسیر مورد نظر بیگانگان با کمترین هزینه در داخل این سازمان با محدودسازی یا حذف افراد کارآمد و کلیدی صنعت غنی‎سازی که غنی‎سازی اورانیوم 5/3 درصد و 20 درصد مرهون آن‎ها بوده یا در مهار ویروس استاکس‎نت نقش کلیدی داشته‎اند و برخی انتصاباتی که تجربه تلخ مدیریت گذشته آنان و ناکارآمدی ایشان در توانمندی علمی و دانش کافی سبب سقوط صنعت در گذشته بوده، رقم خورده که آینده بسیار تاریکی را فراروی صنعت غنی‎سازی قرار داده است تا جایی که به‎نظر قبل از عملی شدن توافقنامه ژنو در بدترین صورت بساط این فناوری در داخل کشور ضربه مهلکی خواهد خورد.
بی‎شک بر همه دلسوزان نظام اسلامی به‎ویژه ریاست محترم جمهوری که مسئولیت مستقیم این موضوع را برعهده دارند فرض و واجب است جلوی این اقدامات نسنجیده را بگیرند تا با دستان عناصر داخلی خواست دشمنان محقق نگردد چراکه بخشی از اقدامات صورت گرفته بیشتر در راستای عملی ساختن آرزو‎ها و اظهارات سران رژیم جعلی اسرائیل است تا منافع ملی ما؛ آنجا که شیمون‎پرز می‎گوید«مشکل ما سانتریفیوژ‎های نطنز نیست بلکه آدم‎‎های آنجا برای ما مسئله اند».
این در حالی است که در ماه‎‎های اخیر برخی از دوستان توانمند شهید احمدی‎روشن از سازمان اخراج شده‎اند. امکانات و محافظت از برخی از دانشمندان هسته‎ای موثر نیز برداشته شده یا اساسا به آن‎ها بی‎توجهی می‎شود تا جایی که بعضا این عزیزان امروز بی‎محافظ و با وسایل عمومی در سطح شهر رفت‎و‎آمد نموده و به وظیفه خویش عمل می‎کنند.
آیا صدمات گذشته و ترور شهدای هسته‎ای برای ما درس عبرت نشده است تا دشمن کمین گرفته و عوامل استکبار را فراموش نکنیم و با دستان خویش سرمایه‎‎های ملی و دانشمندان این کشور را در معرض تهدید قرار ندهیم. به هرحال مسئولیت این همه خطا برعهده رئیس محترم سازمان انرژی اتمی و پس از آن برعهده وزرای محترم کشور و اطلاعات است که کوتاهی آنان توسط ملت ایران بی‎پاسخ نخواهد ماند.