به گزارش نما سایت امید هسته‌ای با این مقدمه نوشت: در میان این عده هستند کسانی که گمان می‌کنند پاشنه آشیل مذاکرات را یافته و می‌توانند با وارد آوردن فشار و فضاسازی مانع از پیشرفت امور در مسیر برد - برد شوند. بحث موشک‌ها و توانایی موشکی دفاعی ایران به نظر این دست از مخالفان جذاب آمده است. آنها سعی دارند با بزرگنمایی چشم طمع طرف غربی به توانایی موشکی ایران، مذاکرات را از مسیر خود خارج شده و در بن‌بست نشان دهند.
حال بعد از گذشت چند روزی از مذاکرات وین مشخص شده که علت به نتیجه نرسیدن گفت‌و‌گو‌ها را نه در وین که در مذاکرات کار‌شناسی پیش از آن در نیویورک باید جست‌و‌جو کرد؛ آنجا که طرح آمریکایی‌ها برای بازطراحی راکتور اراک مورد پسند تیم کار‌شناسی ایران قرار نگرفت.
گفته‌های بعدی مسئولین ایرانی درباره خط قرمز بودن حفظ ماهیت آب سنگین راکتور در حال احداث اراک مؤید این مطلب است. پیش از این ایران پذیرفته بود که برای کاهش میزان پلوتونیوم راکتور اراک و نیز ارتقای کارکرد در آن بازطراحی صورت گیرد که تیم کار‌شناسان آمریکا هم در این جهت مطالعات و پیشنهادهایی جدی ارائه کردند و بخش‌هایی از آن هم دارای ارزش فنی است اما گویی آنچه در طرح آمریکا کمتر رعایت شده است، حفظ ماهیت آب سنگین اراک بعد از بازطراحی است و در طرح آنها نیروگاه، آب‌سبک تلقی خواهد شد.
با بررسی سخنان و تحلیل‌های طرفین بعد از مذاکرات و خواندن بین خطوط مصاحبه‌ها، می‌توان به این نتیجه رسید که اختلاف نظر بر سر آب سبک و آب سنگین ماندن اراک، علت اصلی توقف مذاکرات وین بوده است. به هر حال چنانچه اعلام شد، مذاکرات طرفین و بررسی پیشنهاد‌ها برای نحوه بازطراحی اراک در دستور کار مذاکرات آتی قرار دارد و پس از توافق روی این بحث‌ها، دیگر موارد اختلافی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
اما برخی رسانه‌ها روی موضوع موشکی توقف کرده و آن را باعث توقف مذاکرات دانسته‌اند؛ آن هم در حالی که طرف ایرانی به روشنی اعلام کرد که درباره مسائل غیرهسته‌ای مذاکره نمی‌کند و تک‌مضراب‌های طرف غربی و به‌خصوص فرانسه درباره «سر جنگی» موشک‌ها هم در جلسات مذاکرات با بی‌اعتنایی طرف ایرانی مواجه و محلی از اعراب در مذاکرات پیدا نکرده است؛ چراکه اساسا این موضوع جزو تفاهم ژنو - که چارچوب مذاکرات جاری است - نیست.
اگر فرض را بر این بگذاریم که طرف غربی یک‌سره و تمام‌قد مایل به کشاندن بحث موشک‌ها به مذاکرات است، از رسانه‌ها و چهره‌های داخلی انتظار می‌رود که پشت سر تیم مذاکره‌کننده ایرانی باشند و اجازه طرح بیش از ظرفیت این موضوع را به طرف مقابل ندهند.
رفتارهایی همچون اینکه خبرنگار یک رسانه ایرانی به نشست مطبوعاتی «وندی شرمن» نماینده آمریکا برود و بپرسد "بحث درباره توقف توان موشکی ایران را در این جلسه پی خواهید گرفت یا در نشست‌های بعد؟!" اقدامی تعجب برانگیز است و مانند این است که ایرانی‌ها بروند به مقامات اماراتی بگویند ادعا و شکایت خود درباره جزایر ایرانی خلیج فارس را امروز در دادگاه بین‌المللی مطرح می‌کنید یا در روزهای آینده؟!
وقتی جزایر ایرانی است و جزو خاک و خانه ما، طرف مقابل هر چه بگوید برای خود گفته است و پاسخ ما باید گویا، قاطع و کوتاه باشد. بحث توانایی دفاعی موشکی و بی‌ارتباط بودن آن به مذاکرات هسته‌ای هم، چنین است. این موضع قاطع نظام، دولت و مذاکره‌کنندگان بوده و بهتر این است که رسانه‌ها به‌خصوص از نوع داخلی آنها دست از سر موشک‌ها در مذاکرات برداشته و به این بحث دامن نزنند.
تیم رسانه‌ای مذاکره‌کننده ایرانی در جریان مذاکرات نمی‌داند باید ضربه‌های رویترز، آسوشیتدپرس، العربیه و ... را مدیریت کند یا اینکه رسانه‌های داخلی که رئیس ستادکل نیروهای مسلح هم به آنها تاخته است؟
این دست از رسانه‌ها حتی اگر تصور می‌کنند که پاشنه آشیل مذاکرات را یافته‌اند، باید گفت به خطا رفته‌اند و آنچه در چارچوب تفاهم ژنو قرار ندارد الان هم نمی‌تواند روی میز مذاکره باشد. این را طرف غربی هم خوب می‌داند، لذا ممارست بعضی از رسانه‌ها در این زمینه کمک به طرف مقابل است و نه چیزی فرا‌تر از آن. این همراهی با طرف مقابل یا ناآگاهانه صورت می‌گیرد که نیازمند بازنگری و توقف است یا آگاهانه که اگر چنین باشد هم باید گفت به ثمر نمی‌رسد، چون چیزی به نام مذاکره موشکی وجود ندارد. اصرار بر این روش و سرمایه‌گذاری روی «غرغر» و «حرف زیر لبی» رقیب که در چارچوب مذاکره قرار ندارد، هر چند به نتیجه نمی‌رسد اما به منزله لطمه به اردوگاه خودی و بازی در زمین رقیب تلقی می‌شود و در کارنامه بازیگران این عرصه باقی می‌ماند.
خودی‌ها «موشك» را داخل مذاكرات نكنند!
توقف محتوایی رسانه‌های ایران و گروه ۱+۵ در نشست اخیر وین، اگرچه به خاطر وجود اراده سیاسی طرفین و تعیین زمان برگزاری چند دور دیگر مذاكره تا پیش از پایان مهلت ۶ ماهه تفاهم ژنو، به منزله بن‌بست و توقف كلی نیست اما به نظر می‌رسد كه این توقف به مذاق عده‌ای خوش آمده است.
۱۳۹۳/۳/۳
