به گزارش نما، کیهان در ویژه های خود نوشت: به گزارش رجانیوز، آقای ظریف در این نشست درباره مکانیسم ماشه می‌گوید بازگشت‌پذیری، مصالحه‌ای بوده برای رفع تحریم (تعلیق) وگرنه طرف مقابل آماده برداشتن تحریم‌ها نبود!
ظریف در ادامه می‌گوید: بازگشت‌پذیری دست ما را بازتر می‌گذارد و در صورتی که طرف مقابل مرتکب نقض اساسی - Significant Noncomplince- شد ما سریع‌تر از طرف مقابل برمی‌گردیم!
وی در ادامه با اشاره به این‌که بازگشت‌پذیری یک واقعیت دوطرفه است می‌افزاید: تحریم‌های شورای امنیت خاصیتی داشت که نیاز به تصمیم‌گیری مجدد داشت و با استفاده از ابزاری که تاکنون استفاده نشده!! توانستیم شرایطی را پیش بیاوریم که بازگشت‌پذیری را غیرممکن می‌کند.
اکنون پرسش اینجا است که چگونه مکانیزم بازگشت‌پذیری در برجام و قطعنامه ۲۲۳۱ به نفع ایران تنظیم شده، که دولت حتی پس از خروج آمریکا از برجام هم دستش از شکایت بسته ماند و پیش از آن هم در دولت اوباما زمانی که تحریم ایسا اعمال شد و وزیر امور خارجه اذعان کرد این اقدام مغایر برجام است، ظریف فقط به نامه‌نگاری با موگرینی و فشار ایمیلی اکتفا کرد؟
پاسخ سؤال رجانیوز این است که در صورت شکایت هر یک از طرفین توافق و در صورتی که سرانجام کار به شورای امنیت برسد، طرف‌های ایران می‌توانند بدون جلب نظر سایر اعضای شورای امنیت، به شکل اتوماتیک تحریم‌ها را برگردانند.
چرا مكانیسم ماشه‌ای را پذیرفتند كه یكطرفه است؟
مرور اظهارات سال ۹۴ وزیر خارجه در جمع نمایندگان مجلس و در نشست كمیسیون ویژه برجام نشان می‌دهد چگونه «سازوكار عجیب حل و فصل اختلافات» به‌طرف ایرانی تحمیل شده است.
۱۳۹۹/۶/۳۱
