رهبرمعظم انقلاب اسلامی: متوجه مزاحم‌‏ها و موانع فرهنگى باشید

به گزارش نما ، گزیده ای از فرمایشات مقام معظم رهبری به‌‏مناسبت سال «اقتصاد و فرهنگ با عزم ملى و مدیریت جهادى» به شرح ذیل است:
لزوم هدایت فرهنگى جامعه و توجه به فرهنگ عمومى آن‏
نمى‏‌شود مسؤولین کشور، مسؤولیتى احساس نکنند در زمینه هدایت فرهنگى جامعه. دولت و مسؤولان موظف‌اند که توجه کنند به جریان عمومى فرهنگ جامعه؛ ببینند کجا داریم مى‌‏رویم، چه دارد اتفاق مى‌‏افتد، چه چیزى در انتظار ما است.(19/9/1392)
لزوم نظارت مسؤولان بر فرهنگ از طریق رفع مزاحم‌ها
یکى از وظایف نظارتى و مراقبتى دستگاه حکومت این است که متوجه مزاحم‌ها باشد. شما فرض کنید در فرهنگ عمومى، یک عامل و یک آسیب مهمى به نام طلاق مثلاً وجود دارد. حالا اگر چنانچه فرض کنیم در مجموعه کشور یک تبلیغاتى شروع بشود که بنیان خانواده را سست مى‌‏کند و به طلاق می نجامد، شما مجبورید جلوى این‏ را بگیرید، یعنى اگر چنانچه مى‏‌خواهید طلاق در جامعه رواج پیدا نکند، بایستى به این معنا توجه بکنید، یعنى باید جلوى این چیزى که به‌‏طور طبیعى مردم را، جوان را، دختر را، پسر را مى‌‏کشاند به بى‏ میلى به خانواده و بى‌‏اعتنایى به کانون خانواده و بى‌‏اعتنایى به همسر، بگیرید؛ قهراً معارضه وجود دارد، مزاحمت وجود دارد.(19/9/1392‏)
عدم تنافى رفع مزاحمات فرهنگى با پرورش مطلوبات‏
اگر چنانچه مزاحماتى وجود دارد، آنها را برطرف کنند؛ جلوى موانع را، عناصر مخرب را، عناصر مفسد را بگیرند. ما اگر چنانچه به یک باغبان و بوستانبان ماهر و زبده مى‌‏گوییم که علف‏‌هرز‌‏هاى این باغ را جمع کن، معناى آن این نیست که از رشد گلهاى این باغ مى‏‌خواهیم جلوگیرى کنیم یا به آنها دستور بدهیم؛ نه، شما اجازه بدهید گلهاى معطر و خوشبو طبق طبیعت خودشان، طبق استعداد خودشان، از آب و از هوا استفاده کنند، از نور خورشید استفاده کنند، رشد کنند، اما در کنار آنها علف‏‌هرزها را هم اجازه ندهید که رشد کنند؛ اگر این بود، مانع رشد آنها مى‏‌شود. این‏که ما گاهى با بعضى از پدیده‌‏هاى فرهنگى ب‏جد مخالفت مى‏‌کنیم و انتظار مى‏‌بریم از مسؤولان کشور - چه مسؤولان فرهنگى، چه غیر فرهنگى - و از این شورا که جلوى آن‏ را بگیرند، به‏‌خاطر این است، یعنى معارضه با مزاحمات فرهنگى هیچ منافاتى ندارد با رشددادن و آزادگذاشتن و پرورش‌‏دادن مطلوبات فرهنگى.(19/9/1392)
انگ «دین و فرهنگ دولتى» توسط برخى مطبوعات‏
مى‌‏بینیم در بعضى از مطبوعات، نوشته‌‏ها، گفته‏‌ها، بعضى‏‌ها با عنوان(کردن) دین دولتى و فرهنگ دولتى مى‏‌خواهند نظارت دولت را محدود کنند و تخریب کنند و به‌‏اصطلاح یک اَنگ غلطى و مخالفتى به آن بزنند که آقا، اینها مى‏‌خواهند دین را دولتى کنند، فرهنگ را دولتى کنند! این حرفها یعنى چه؟ دولت دینى با دین دولتى هیچ فرقى ندارد. دولت جزو مردم است، دین دولتى یعنى دین مردمى؛ همان دینى که مردم دارند، دولت هم همان دین را دارد. دولت، وظیفه براى ترویجِ بیشتر (دین) دارد. هر کسى هر توانى که دارد، باید خرج کند؛ یک روحانى باید توانش را خرج کند؛ یک دانشگاهى باید توان خودش را صرف کند؛ یک انسانى که داراى یک منبرى است، داراى یک حوزه نفوذى است در تأثیرگذارى روى مردم، باید توان خودش را خرج کند. از همه‌‏ى اینها پرتوان‏‌تر هم دستگاه حکومت یک کشور است؛ طبعاً باید توان خودش را صرف کند در راه ترویج فضائل و جلوگیرى از آنچه مزاحم رشد فضائل است. پس بنابراین فرهنگ جامعه متولى مى‏‌خواهد، مثل اقتصاد.(19/9/1392)
عدم تنافى ورود حکومت به فرهنگ با فعالیت مردم‏
ورود دستگاه حکومت به مسأله فرهنگ به‌‏معناى سلب فعالیت مردم نیست. فرهنگ به مردم متکى است؛ این همه مجالس عزادارى، این همه مجالس سخنرانى، این همه انجمنهاى ادبى، این همه انجمنهاى علمى، اینها را اصلاً کِى دولتها مى‏‌توانند به‏‌وجود بیاورند؟ کجا ممکن است؟ این همه نمازهاى جماعت، این همه کارهاى گوناگون فرهنگى که در سطح کشور انجام مى‏‌گیرد، اگر فرض کنیم دولتها بخواهند هم این کارها را انجام بدهند، نمى‌‏توانند انجام بدهند؛ کار مردم است، اما این موجب نمى‏‌شود که اگر شما یک‏جا دیدید که فرض بفرمایید یک حرکتى دارد در همین کارهاى مردمى انجام مى‏‌گیرد که داراى آسیب اجتماعى است، داخل نشوید و بگویید من دخالت نمى‌‏کنم؛ نه، اینجا لازم است دخالت بشود، هدایت بشود، کار بشود.(19/9/1392)